Ik ben niet zo zachtaardig. Dat kun jij wel denken, maar het is toch echt niet zo. Op de basisschool ben ik veel gepest. Ik heb daardoor op verschillende scholen gezeten, uiteindelijk ook op speciaal onderwijs omdat ik dyscalculie bleek te hebben. Eenmaal op de middelbare school ben ik voor mezelf gaan opkomen. Ik sloeg hard terug, werd echt een bitch. Van de leerkrachten moest ik binnen een straal van vijf meter bij hen in de buurt blijven zodat ze zicht konden houden op wat ik deed. Ik kreeg vaak de schuld, ook al was ik het daar niet altijd mee eens. Er waren incidenten. Het laatste ernstige incident is gelukkig al twee jaar geleden. Toen werd er onterecht aangifte tegen me gedaan door een meisje dat ik kende van school.

Nadat ik van school was gekomen hebben mijn ouders mij geholpen om een kappersopleiding te kunnen volgen in Amsterdam. Wonder boven wonder ging het goed. Ik woonde daar op kamers en was een goede leerling. Ik werd gevraagd om bij de kapsalon te komen werken toen mijn opleiding na een jaar was afgerond, en ik mocht mee naar een groot styling event waar je niet zomaar voor wordt gevraagd. Maar ik kan erop wachten; mijn leven bestaat uit pieken en dalen en na iedere piek volgt er weer een dal. Na enkele maanden werd mijn contract niet verlengd en kon ik mijn huur niet meer betalen. Ik ben nu werkeloos en woon weer bij mijn ouders.

Ik weet dat ik zware issues heb door mijn adoptie en dat mijn gedrag daardoor voor een groot deel wordt bepaald. Mensen zeggen wel: ‘ jij hebt echt met iedereen ruzie’ . Dat maakt me verdrietig en boos. Ik wil niet met iedereen ruzie hebben. Maar ik heb problemen met contacten aangaan en onderhouden.  Ik heb bindingsangst. Mensen met wie ik een band aanga, blijf ik eerst een tijdlang testen. Ik kan echt heel onaardig zijn, tot ik zeker weet dat ze blijven. Dan pas wil ik ze echt in mijn kringetje hebben. Ook naar mijn adoptie ouders toe kan ik lelijk doen en wisselend gedrag laten zien. Een liefdesrelatie opbouwen is nog veel moeilijker. Dat is tot nu toe niet gelukt.

Ik wil niet met iedereen ruzie hebben.

Bij mij is alles zwart of wit. Er zit niets tussenin. Ik heb enkele jaren geleden mijn biologische moeder en zus ontmoet. Dat was een teleurstelling. Ik ben met zes maanden geadopteerd uit Korea. Mijn moeder was niet getrouwd, dat was een schande in die tijd. Vroeger vond ik het zielig voor mijn moeder dat ze haar kind had moeten afstaan. Maar sinds ik haar heb ontmoet ben ik eigenlijk wel boos. Ze deed geheimzinnig over mijn vader, zei dat ze me later wil vertellen wie hij is. Maar ik vind dat ik er recht op heb om te weten wie mijn vader is. Zij gaat ervanuit dat er een ‘ later’  komt, maar misschien wil ik wel helemaal geen contact meer. Daarnaast had ik me verheugd op contact met mijn halfzus. Ook dat liep anders. Ik denk dat ze jaloers was op alle aandacht die ik kreeg in de familie. Ze deed in ieder geval geen moeite om een relatie op te bouwen. Van mij hoeft het nu niet meer. Ik ben er klaar mee. Ik merk dat ik sinds de ontmoeting met mijn biologische familie mijn gevoelens meer voor me houd. Het voelt vaak alsof ik een masker op heb.

Ik draag mijn adoptie en alles wat erbij komt kijken al vanaf mijn geboorte bij me en ik word moe van het idee dat het me mijn verdere leven zal blijven achtervolgen. Eigenlijk, om heel eerlijk te zijn, ben ik het hele adoptiegezeik een beetje zat. Ik ben een nuchter persoon, niet iemand die overal haar adoptie wil bijslepen. Dit is mijn leven nu eenmaal, en daar moet ik het mee doen.

Tekst: Inge van Meurs   Fotografie: Ton Sondag