Ik kom niet graag in Polen, mijn geboorteland. Vroeger, toen ik daar met mijn adoptieouders op vakantie ging was ik altijd bang dat ze me daar zouden achterlaten, dat ze me toch niet zouden willen.

Daarom wilde ik niet naar Polen gaan. Mijn adoptiemoeder zei dan: ‘natuurlijk laat ik je niet achter, je bent mijn kind!’ Dan was ik even gerustgesteld maar nooit lang. Nu wil ik ook niet naar Polen gaan, want stel dat ik mijn biologische moeder of zussen daar ontmoet, zonder dat ik dat weet. Die gedachte is voor mij onverdraaglijk. In de toekomst wil ik op zoek naar mijn moeder, maar nu nog niet. Ik wil eerst voor mezelf meer vastigheid hebben en me steviger voelen. Ik ben bang voor het zoeken, voor de mogelijke teleurstelling. Stel dat ze zegt: ‘ik wil je niet zien.’

Mijn ouders en mijn vriendin zijn mijn veilige basis. Maar daarachter zit speling. Ik kan niet goed samenwerken met anderen en ik reageer voor anderen niet altijd begrijpelijk. Ik kan vanuit een emotie reageren en achteraf denken: ‘was dit eigenlijk wel slim?’ Ik ben dankbaar dat mijn adoptieouders mij hebben willen adopteren. Als puntje bij paaltje komt, heb ik geen echte familie. Zonder mijn adoptieouders had ik niets. Zij hebben mijn adoptie nooit voor mij verborgen gehouden. Ze zijn altijd open geweest en hebben me gesteund, ondanks dat ik niet altijd gemakkelijk was.

Mijn muur wordt, sinds ik hulp heb gehad, steeds een stukje verder afgebroken.

Als ik als kind bijvoorbeeld weer eens het gevoel had niets goed te hebben gedaan en naar boven was gevlucht, kwam mijn vader naar mij toe. Zijn blik stelde mij dan, hetzij voor even, gerust.Vroeger praatte ik niet over mijn gevoelens. Ik hield alles voor mezelf en huilde als ik alleen in mijn bed lag. Vooral in mijn adolescentie had ik het moeilijk. Ik had vragen: ‘waarom wilde mijn biologische moeder mij niet?’, ‘ waarom kon ik daar niet blijven?’ Ik was heel gesloten. Een mannetje met een muurtje om zich heen en niemand kwam daardoorheen. Ik worstelde met mezelf en ben daarom op mijn 16e in therapie gegaan. Ik bleek een reactieve hechtingsstoornis te hebben. Ik vroeg mijn psycholoog me dit in eenvoudige bewoordingen uit te leggen en hij zei: ‘Je moet je voorstellen dat er in die 20 maanden dat jij in een kindertehuis hebt gelegen, weinig gereageerd is op jouw behoeften. Je kon wel huilen, maar er kwam niemand om je behoeften te vervullen. Dus op den duur ben je gestopt met huilen zodat je niet meer teleurgesteld zou worden. En je doet vandaag de dag nog steeds hetzelfde. Om niet teleurgesteld te worden uit je je emoties niet’ . Doordat ik dit weet, kan ik er meer op letten om me wel te uiten. Vroeger reageerde ik vaak lichamelijk in plaats van met een emotie. Dat is nu verminderd. Sinds ik hulp heb gehad, heb ik meer rust in mezelf gevonden.  Eerder deed ik een mbo opleiding tot verpleegkundige, maar het theoretische deel ging niet goed. Ik worstelde met mijn adoptie, had een grote mond. Daarom heb ik een stapje teruggedaan, heb verzorgende IG afgerond en heb een contract voor 24 uur in de thuiszorg. Ik ben tevreden.

De professionele hulp die ik heb gekregen heeft me erg geholpen. Ik ben mezelf meer gaan accepteren. En ik heb geleerd dat ook als je in de knoop zit met jezelf, er altijd mensen zijn die je kunnen helpen. Je bent nooit de enige. Ik heb meer vertrouwen in mensen gekregen. Mijn muur wordt, sinds ik hulp heb gehad, steeds een stukje verder afgebroken. Ik denk dat ik realistisch moet zijn, de muur zal nooit helemaal verdwijnen. Maar, hij wordt wel steeds lager.

Tekst: Inge van Meurs  Fotografie: Ton Sondag