Ik weet weinig van mijn biologische moeder. Ze was 26 en is in Indonesië van mij bevallen in een huis waar een speciale verloskundige bij was die vrouwen hielp die in de problemen zaten. Er was vooraf al besloten dat ik geadopteerd zou worden. Mijn adoptie-ouders kwamen mij dan ook al halen toen ik nog maar drie weken oud was. Ze houden onvoorwaardelijk van mij. Maar dat onvoorwaardelijke in jezelf vinden… Dat wat je doet niet zomaar op toeval berust. Het is gewoon heel raar om te beseffen dat je met precies ditzelfde lijf een compleet ander leven had kunnen leiden. Dat vind ik gewoon zo gek.

Ik heb de liefde voor kunst en klassieke muziek meegekregen van mijn adoptie-ouders. Ik ga vaak met mijn vader naar het North Sea Jazz festival. Maar wanneer ik bij een voorstelling ben of in een museum sta piept er toch steeds door mijn hoofd dat ik geadopteerd ben. Hoor ik hier wel? Waarom hou ik hiervan? Wat is nature en wat is nurture? Zat die liefde voor schoonheid en kunst al in me of is dat echt alleen aangeleerd?

In het dagelijks leven functioneer ik prima. Maar als ik er echt over praat zoals nu dan merk hoeveel emoties er eigenlijk aan de oppervlakte zitten. Misschien dat ik er daarom ook niet met veel mensen over praat. Omdat ik er uiteindelijk toch veel verdriet van heb. Het is wel goed om er nu weer eens echt bij stil te staan. In het dagelijks leven kom je daar niet vaak aan toe.

Om compleet te worden als mens

Ik heb geen moeite om me te binden aan mensen. Wel om ze los te laten. Ik ben altijd op zoek naar een intense band met mensen. Ik kan teleurgesteld zijn wanneer ik dat gevoel van de ander niet terugkrijg. Ik wil echte connecties, niet iets oppervlakkigs. Je wilt je ergens wortelen en gezien worden. Toch ter compensatie van een soort leegte die je voelt.

Ik zou graag meer willen weten van mijn verhaal en we hebben ook geprobeerd om meer informatie te achterhalen. Dat is tot op heden helaas niet gelukt en ik denk ook niet dat ik ooit wat vind. Tegelijkertijd ben ik er ook bang voor. Voor het verdriet van anderen. Wil ik het verhaal van mijn biologische moeder wel weten? En misschien krijg je nooit de hele waarheid te horen. Dat moet je accepteren. Ik denk dat ik dat voor een deel ook heb gedaan.

Toen ik 17 was ging ik voor het eerst met mijn ouders naar Indonesië. Ik was er nog niet helemaal aan toe. Liever ging ik naar de Spaanse kust. Maar het was wel goed. De eerste tien dagen heb ik geen woord uitgebracht. Ik was overdonderd door alle indrukken. Ik was toch anders. Ook daar. Ik wilde niet met mijn adoptie-ouders gezien worden, omdat ik niet wilde opvallen. Mijn moeder heeft toen intensief met mij gepraat. en kwamen de emoties eruit. Ik konweer even verder. Maar ik wilde jarenlang niets te maken hebben met dat land. Vreselijk vond ik het.

Dat is nu wel anders. Van sommige eigenschappen van mezelf vraag ik me af of dat typisch Indonesisch is. Ik hoop ooit met mijn gezin een tijd in Indonesië te kunnen wonen. Maar ook daar ben ik bang voor. Ik zal nooit een van hen worden denk ik. Toch zou ik het misschien gewoon moeten doen. Om compleet te worden als mens.

Tekst: Kim van Schie                     Fotografie: Ton Sondag