Maar toen we serieus met het traject begonnen kwam ik er ook achter dat het niet alleen een roze wolk is. Hoe weet ik zeker dat ik er ook echt goed aan doe om een kind uit zijn of haar eigen land te halen? En kan ik het wel aan om een kind op te voeden wanneer het misschien gedragsproblemen gaat krijgen? En welke special needs kunnen we aan? Want het merendeel van de kinderen dat nu nog naar Nederland komt heeft extra zorg nodig. Medisch of vanwege een gecompliceerde achtergrond. Dat is vaak ook de reden waarom ze zo moeilijk een plek in eigen land kunnen vinden.

Na twee jaar voorbereiding en voorlichting hebben we doorgezet en na nog een jaar wachten hebben we in 2015 onze dochter Pauline ontmoet in Nigeria. Ze was toen 2,5 jaar. Het was niet gelukt om een gezin voor haar in Nigeria te vinden. De verantwoordelijkheid die ik meteen al voelde was enorm. Daar heb ik echt mee om moeten leren gaan. Nog steeds valt me dat soms zwaar. Ik denk dat iedere ouder het graag perfect doet, maar als adoptieouder heb ik toch het gevoel dat ik nog tien stappen extra moet zetten. Om haar moeilijke start in het leven goed te maken. Om goed te maken dat ik haar naar Nederland heb gehaald. Omdat iedere fout van mij zoveel harder aan kan komen bij haar. Ze heeft veel bevestiging nodig, aandacht en liefde. Wanneer ik moe ben aan het einde van de dag en sta te koken en op iets te grove toon tegen haar zeg dat ze beter even in de kamer kan gaan spelen omdat de oven aan staat, kan ze echt ineenkrimpen en wegkruipen. Dan moet ik het gas uitdraaien en de boel eerst gaan herstellen. Haar weer uitleggen dat ik van haar hou en dat het niet aan haar ligt. Dat kost energie, maar het is zo belangrijk.

adoptie hangt aan elkaar van onzekerheden

Na een heftig verblijf van vier maanden in Nigeria waar mijn man en ik erg ziek zijn geworden (malaria) kwamen we terug in Nederland. Pauline had in Nigeria al last van verlatingsangst, nachtmerries en paniekaanvallen. Dat werd in Nederland alleen maar erger. We hebben daar hulp voor gezocht. Die hulp is er, maar ik vind toch dat je daar als adoptieouder een beetje alleen in staat. Dat wil zeggen dat we ruim een jaar na thuiskomst bij een kinderpsycholoog kwamen voor traumatherapie voor een ander probleem en dat we er daardoor per toeval achter kwamen dat er nog wel iets aan die paniekaanvallen en nachtmerries te doen was. Wij dachten dat ze vooral gewoon moest wennen en tijd nodig had. Een eerste gesprek met een orthopedagoog na thuiskomst vanwege drift- en huilbuien van Pauline had ook geen aanleiding gegeven om daarna nog verder te zoeken. We namen aan dat het er gewoon bij hoorde. Na twee therapiesessies sliepen we voor het eerst in anderhalf jaar een hele nacht door. En konden we wat geruster over straat zonder dat Pauline in paniek raakte. Ze kon weer echt onbezorgd spelen zonder steeds zo over haar schouder te kijken. Ik moet er niet aan denken dat we zelf nog langer zouden ‘aanmodderen’.

Je doet alles met de beste bedoelingen, maar het zou geen kwaad kunnen wanneer er af en toe iemand met een professionele achtergrond langs komt om te vragen hoe het gaat. Al is het alleen maar om te zeggen dat je op de goede weg bent. Om wat van die zelfkritiek bij je weg te halen. Want je helpt je kind niet door het uiterste van jezelf te verwachten. Uiteindelijk zijn we ook maar gewoon mensen. Door de adoptie van Pauline heb ik geleerd mijn behoefte aan controle en perfectionisme steeds meer los te laten. Ik moest wel, adoptie hangt aan elkaar van onzekerheden. Dat loslaten stelt me ook in staat om meer te genieten van Pauline. Want wat is het heerlijk om haar ontwikkelingen en plezier te zien. Dat is uiteindelijk waar we het voor gedaan hebben. Wat mij betreft is het de zorg meer dan waard. Ik heb nog nooit zoveel liefde gevoeld als nu.

Tekst: Kim van Schie  Fotografie: Ton Sondag