Mijn eerste levensjaren heb ik in Colombia doorgebracht. Maar niet bij mijn moeder. Ik woonde op diverse plaatsen, ging van hand tot hand. Ik was ongeveer twee jaar oud toen ik naar Nederland kwam. Ik had een hartafwijking en daarom vond men het beter dat ik naar een land zou gaan waar ik geopereerd kon worden. Mijn adoptieouders hier in Nederland gingen al snel uit elkaar. Ik bleef bij mijn adoptiemoeder wonen, maar dat ging niet goed. Zij had altijd graag een dochter gewild en stortte zich op mij en de opvoeding. Ik moest daar niets van hebben, heb me van begin af aan tegen haar afgezet. Hoe harder zij probeerde, hoe minder ik met haar kon. Inmiddels heb ik al 17 jaar geen contact meer met haar. Ik heb wel met enige regelmaat contact met mijn adoptievader. Het heeft denk ik een rol gespeeld dat ik nooit bij hem heb gewoond. Er is meer afstand geweest ons. Teveel nabijheid is moeilijk voor mij. Als kind was ik eenzaam, onzeker, instabiel en agressief. Ik moest naar een psycholoog want je mag nu eenmaal niet met stoelen gooien in de klas. Ik had wel vriendschappen maar die gingen altijd kapot omdat ik veel ruzie maakte. Opleidingen heb ik veelal niet afgemaakt. Ik had te weinig concentratie en kon datgeen wat ik wist vaak niet omzetten op papier.

Ik wil het verborgen verdriet laten zien

 Ik heb mijn problemen nooit bewust geweten aan mijn adoptie. Ja, ik vertoonde grenzeloos gedrag en mijn keuzes voor mensen om mee om te gaan waren vaak niet de goede keuzes. De agressie die ik als kind had, zit nog steeds in me. Voor mijn omgeving is het soms lastig om met mij om te gaan, maar vooral is het lastig voor mijzelf. Je vraagt me hoe ik over mezelf denk en ik moet zeggen dat ik dat niet weet. Ik heb daar nooit over nagedacht. Voor het eerst in mijn leven ben ik daarmee bezig, met over mezelf nadenken. Ik leer nu pas dat ik er mag zijn, dat ik kwaliteiten heb en ook dingen die me minder goed liggen en leer dat dat ok is. ‘ Het wordt tijd dat je jezelf serieus gaat nemen’, zei mijn psycholoog. Ik begin me te realiseren dat de dingen waar ik tegenaan loop niet per definitie aan mijn onkunde liggen: ik heb een aantal dingen domweg niet geleerd. Ik ben nu zover dat ik daaraan kan en wil werken in therapie.

Ik heb, tot mijn vreugde, contact ( al is het minimaal) met een deel van mijn biologische familie. Mijn moeder is in 2009 overleden, ik heb haar 1 keer mogen ontmoeten. Zij was een moeilijke vrouw en ik denk dat ik niet alleen van buiten, maar ook van binnen op haar lijk. Al zou ik niet oud zijn geworden vanwege mijn hartafwijking, ik zou zoveel liever bij mijn biologische familie zijn opgegroeid. Nu heb ik veel littekens. Letterlijk en figuurlijk.

Mijn adoptie omschrijf ik vaak als een zonnebloem die ik uit de grond gehaald is zonder zijn eigen wortels en in een ander land met vreemde wortels heeft moeten aarden. Zonnebloemen kent men hier niet en aarden lukte me niet goed .

De zonnebloem is naar de achtergrond geschoven en ik ben een cactus geworden met al haar stekels. Ter bescherming van mijzelf .

Het wordt nu tijd om weer de zonnebloem te worden die ik echt ben. Dat ben ik mijzelf verschuldigd.

Tekst: Inge van Meurs  Fotografie: Ton Sondag