Ik ben iemand zonder naam. Dat zou toch niet moeten kunnen. In 2009 heb ik mijn adoptie ongedaan laten maken. Sindsdien heb ik geen naam meer. Ik heb een voornaam gekozen die lijkt op de voornaam van mijn eerste halfzusje, om gevoelsmatig zo dicht mogelijk bij mijn biologische familie te zijn. Wat mijn achternaam moet worden weet ik nog niet.

Mijn leven is een voort durende zoektocht geweest naar een moederfiguur. Er was geen ruimte voor intensief contact met leeftijdsgenoten of voor liefdesrelaties want ik wilde alleen maar een moeder. De moederfiguren in mijn leven waren afwezig, onvoorspelbaar ofwel boden mij niet de zorg die ik nodig had. Ik klampte me vast aan vrouwen, bijvoorbeeld moeders van vriendinnetjes en docenten, die ik dolgraag als moeder wilde hebben, maar die daar niet aan konden voldoen.

Omdat mijn moeder op jonge leeftijd zwanger van mij was geraakt na een verkrachting door haar neef, en dat in India een schande is, is zij naar een vrouwenhuis gegaan om daar te bevallen en mij af te staan. Toen ik zeven maanden was ben ik naar Nederland gekomen. Mijn adoptieouders scheidden al snel, mijn adoptiemoeder liet mij en mijn zus achter bij mijn adoptievader en begon te drinken. Mijn adoptievader vond een nieuwe vrouw die vanwege psychiatrische problematiek meer dan eens moest worden opgenomen. Ik heb niet de indruk dat ze om me gaf. De hele situatie was erg verwarrend voor mij. Toen ik negen jaar was, ben ik door de kinderbescherming uit huis gehaald omdat ik niet meer functioneerde. Ik kon amper nog op mijn benen staan, kreeg op school geen opdracht gemaakt. Zelfs mijn cito toets is door de leerkracht ingevuld. Ik ging bij mijn adoptiemoeder wonen, maar ook daar was de situatie instabiel. Ik was eenzaam en stuurloos en begon op mijn 14e al zwaar te drinken. Er volgden opnames in een behandelsetting, een crisisgezin, een orthopedagogische setting en uiteindelijk kon ik, onder begeleiding, op mezelf gaan wonen. Ik heb mezelf altijd op de been gehouden omdat ik een doel had. Ik wilde naar India, mijn moeder ontmoeten en iets doen om de mensen daar te helpen. Ik studeerde hard, haalde mijn spw 3 en 4 en heb enkele jaren op het HBO gezeten. Maar daarnaast had ik ook een andere, instabiele kant. Die uitte zich onder andere in excessief drankgebruik, automutilatie, somberheid en suicidaliteit. Hoewel mijn resultaten op het HBO uitmuntend waren, kon ik het emotioneel niet aan. Ik heb met mijn opleiding moeten stoppen.

ik geloof niet dat ik ooit zo’n hevig verlangen om ergens bij te horen zou hebben gehad als ik niet zou zijn geadopteerd

In 2009 heb ik mijn moeder ontmoet. Het was het moment waarnaar ik bijna mijn hele leven had uitgekeken. Ik zou mijn eigen moeder ontmoeten. Ik zat destijds op een roze wolk maar als ik er vandaag de dag op terugkijk realiseer ik me dat de ontmoeting niet heeft gebracht waar ik naar op zoek was.  Mijn moeder was afstandelijk en bleef dat de gehele ontmoeting. Ik heb haar vorig jaar nog een keer gezien, maar het contact was niet veel anders. Mijn sociaal werker zegt: ‘ ze heeft een eigen gezin nu, ze moet sterk zijn’. Ik heb op iets gehoopt wat zij mij niet kan bieden.

Mijn adoptie heeft mij intens eenzaam gemaakt. Ik kan mijn gevoel bijna niet met woorden beschrijven maar ik geloof niet dat ik ooit zo’n hevig verlangen om ergens bij te horen zou hebben gehad als ik niet zou zijn geadopteerd. Ik ben altijd op zoek naar erkenning. Naar verbondenheid. En tot op heden heb ik het nog niet mogen vinden.

Tekst: Inge van Meurs  Fotografie: Ton Sondag