Ik ben geboren in Lesotho en afgestaan toen ik een dag oud was. De zus van mijn biologische moeder had aan mijn adoptieouders gevraagd om na mijn geboorte voor mij te zorgen omdat mijn biologische moeder te jong was. Mijn adoptieouders waren expats, en zodoende heb ik in veel verschillende landen over de gehele wereld gewoond. Zij stonden mij niet toe om terug te gaan naar Lesotho, vonden het voor zichzelf te bedreigend dat ik op zoek zou gaan naar mijn eigen ouders. Ik heb mij lange tijd geschikt naar de omstandigheden. Uiteindelijk, nadat ik een burn out had gekregen op mijn 26^ste, was de tijd voor mij rijp om aandacht te besteden aan wat ik zelf nodig had. Ik had altijd al de wens gehad om mijn biologische moeder te ontmoeten, om haar te vertellen dat het goed met me ging. Dit heb ik op mijn 29^ste gedaan. Ik ben enorm dankbaar dat ik haar en mijn broer heb mogen ontmoeten. Het is het mooiste geschenk dat ik in dit leven had kunnen krijgen. Ik zag mijn moeder en dacht: ja, er is iets goed aan mij. Zij zag er uit als een gewone, lieve vrouw. Ik had zoveel met haar gemeen. Het contact met mijn biologische familie is de allerbeste therapie: er blijkt niets mis te zijn met mij. Het wonen in Nederland is daarmee iets gemakkelijker geworden: ik voel me sterker en weerbaarder nu.

Het contact met mijn adoptieouders is lang moeizaam geweest. Ik was anders dan zij, ik was gevoelig, introvert terwijl zij op zichzelf gericht en extravert waren. Vooral mijn adoptiemoeder gaf mij het gevoel dat ik niet goed was. Ik heb lang op eieren gelopen. Ik ben als adolescent depressief geraakt, heb me terug moeten trekken in mijn eigen wereldje omdat ik niet begrepen werd. Ik leerde mezelf over psychologie door naar Amerikaanse films te kijken en ervaarde school als een plek waar ik wel werd gezien, vanwege de internationale setting en omdat de nadruk werd gelegd op talenten en mogelijkheden. Jarenlang heb ik geprobeerd om mijn adoptieouders duidelijk te maken waar ik last van had en hoe mijn adoptie een rol speelde in mijn bestaan. Ik heb hier hard voor gestreden. Na 15 jaar is er bij mijn adoptieouders begrip gekomen. Ze hebben spijt betuigd en ons contact is verbeterd.

Adoptie gaat over de basis van het bestaan

Adoptie gaat over de basis van het bestaan. Bij geadopteerden bestaat deze basis uit twee delen maar ieder van die twee is op zichzelf niet goed genoeg. Ik sta wankel als ik niet beide heel maak. Het onthecht zijn en opnieuw moeten hechten heeft mij ook de mogelijkheid gegeven een ontwikkeling door te maken die ik anders niet had kunnen doormaken. Ik vind mijn adoptie niet leuk maar ik ben dankbaar voor wat ze me heeft gebracht.

Mijn werk heeft indirect ook met mijn adoptie te maken. Ik werk in de kraamzorg en help zo jonge ouders de taal van hun baby te leren spreken. Als ik na acht dagen de deur uitloop en ‘een stel met een baby’ veranderd is in ‘twee jonge ouders‘, ben ik tevreden. Maar diep van binnen wil ik meer. Ik zou willen dat onze kennis op mondiaal niveau, liefst in ontwikkelingslanden, wordt verspreid zodat de juiste zorg beschikbaar wordt voor iedere moeder. Wanneer een moeder zich dan open wil stellen en haar kindje wil behouden, dan kunnen we daarbij helpen. Dan kunnen baby’s die nu worden weggehaald, soms gewoon bij hun moeder blijven. Dat die zorg voor iedere moeder ter wereld beschikbaar wordt, is mijn allergrootste droom.

Tekst: Inge van Meurs  Fotografie: Ton Sondag