Omdat ik vader ben van een geadopteerd kind is het nog belangrijker om het allemaal goed te doen als ouder. Geen enkele vader wil fouten maken natuurlijk. Maar ik denk dat dat gevoel toch intensiever is wanneer je adoptievader bent.Giovanni zit al in een situatie die eigenlijk niet zo had moeten zijn, weg van zijn geboortemoeder. Hij heeft hier zelf niet voor gekozen. Daar ben ik me bewust van. Dus dan kan een fout die je als ouder maakt een nog heftiger effect hebben denk ik.

Ik was eigenlijk geen voorstander van adoptie. Ik had daar best wel zwart-witte gedachten over; je koopt eigenlijk een kind, alleen maar omdat je zo graag vader of moeder wilt worden. Zo dacht ik er toen over.

Maar halverwege een lang medisch traject om zwanger te raken kwam het toch ter sprake. We zijn toen naar een aantal voorlichtingsavonden gegaan en we zijn ook gestart met de voorbereidende cursus. Ik wilde het een kans geven omdat mijn vrouw er al open voor stond. Daar werd me wel duidelijk dat het toch anders ligt. Genuanceerder. En ook al was het zware kost, ik begon er wel meer in te zien. Ik bedacht me ook dat een kind sowieso nooit je ‘bezit’ is. Uiteindelijk gaan alle kinderen hun eigen weg. Je kan alleen maar proberen het zo goed mogelijk te doen. Toen zijn we ervoor gegaan, los van de vraag of we nog wel of niet zwanger zouden worden. Uiteindelijk zijn we wel gestopt met het medisch traject omdat het voor ons allebei fysiek en mentaal klaar was.

Ik was eigenlijk geen voorstander van adoptie. Ik had daar best wel zwart-witte gedachten over.

We kozen om meerdere redenen voor de Verenigde Staten, maar vooral omdat we graag een open adoptie wilden. Het liefst wilden we dus contact houden met de biologische moeder en vader. We wisten dat de procedure in de Verenigde Staten ook risico’s met zich meebrengt, maar we hadden nooit gedacht dat het ons zou overkomen. We werden door een geboortemoeder uitgekozen maar toen het kind eenmaal geboren was besloot ze het toch zelf te houden. Zo hoort het natuurlijk ook te zijn in een perfecte wereld, dus daardoor konden we dat wel een plek geven, maar het was emotioneel wel heftig voor ons. We hebben gelukkig veel goede begeleiding gekregen om dit te verwerken.

Het is ook iets waar ik mensen op wijs wanneer er weer ergens commentaar wordt gegeven op adopties uit de V.S. ‘Dat is zo’n welvarend land, kunnen ze daar niet opgevangen worden?’ Ik vind het juist heel mooi dat geboortemoeders in deze procedure daar zelf over mogen beslissen. In de V.S. gaan mensen echt nog heel anders om met donkergekleurde mensen dan hier. Als de geboortemoeder, met professionele begeleiding en bedenktijd, de keuze maakt om haar kind in Nederland te laten opgroeien, wat is daar dan op tegen?

Wat overigens niet wegneemt dat Giovanni en wij als ouders hier in Nederland ook tegen dingen aan zullen lopen. We maken ons wat dat betreft geen illusies. Dat is ook waar ik nu het meeste mee bezig ben; zijn toekomst. Hoe kan ik hem zo goed mogelijk voorbereiden op reacties van anderen die hij straks zal krijgen? Of dingen waar hij zelf misschien mee zal worstelen? Kan ik het aan wanneer hij in zijn pubertijd misschien roept; ‘jij bent mijn vader niet.’? En hoe vertel ik hem over zijn persoonlijke geschiedenis? Ik ben nu al actief op zoek naar antwoorden op die vragen, ook al is hij pas 2,5 jaar oud.

Adoptie heeft mijn leven 180 graden doen draaien. Dat is niet alleen door het vaderschap op zich. Als ik een biologisch eigen kind had gekregen was ik nooit op cursus gegaan en had ik nooit een boek over ouderschap gelezen. Ik ben genuanceerder gaan denken. Ik vraag me bij mijn eigen gedachten weleens af; ‘is dat wel zo?’ Omdat ik niet wil dat mijn visie ten koste gaat van hem.

Ik hoop dat wanneer ik oud en grijs ben dat hij tot de slotsom komt en zegt; ‘pa, ma, jullie hebben het goed gedaan.’ Dat is mijn vurige wens. Al doe ik verder alles fout in mijn leven, als hij dat zegt weet ik dat het goed is.

Tekst: Kim van Schie    Fotografie: Ton Sondag