Na mijn eerste bezoek aan Sri Lanka ging ik me steeds meer afvragen wie ik eigenlijk was, wie en hoe mijn biologische familie was. Als ik ’s nachts naar de sterren keek, stelde ik me voor dat 1 daarvan mijn biologische moeder was, dan was ze toch een beetje bij me. Verjaardagen en feestdagen werden steeds moeilijker voor me. Uitleggen waarom kon ik niet. Rond mijn 12e gaven mijn ouders me toestemming om mijn biologische moeder te gaan zoeken. Voor die tijd vonden ze me te jong, niet wetende hoe het uit zou pakken. Na een lange zoektocht van ruim 6 jaar heb ik haar, twee dagen na m’n 19e verjaardag, ontmoet in Sri Lanka. De ontmoeting was niet wat ik me erbij had voorgesteld. Het was heel dubbel. Het was mooi maar ik was niet opgelucht, het was niet waar ik al die jaren op had gehoopt/naar op zoek was. Ik ging terug met meer vragen dan waarmee ik heenging.

Die ontmoeting is de start van 8 rommelige jaren geweest. Ik heb meerdere zware depressies gehad en ik zat sindsdien in een rollercoaster. Ik heb meerdere malen op het punt gestaan om een einde aan mijn leven te maken.

Dus ja, ik mag er zijn, met alles wat er bij me hoort

Nu ik bijna dertig ben, zijn er wel dingen veranderd. Ik heb geaccepteerd dat ik mijn adoptie en de gevolgen daarvan de rest van mijn leven met mij meedraag. Ja, ik reageer soms anders dan andere mensen en nee, daar ben ik niet altijd blij mee. Maar het is zoals het is en ik mag zijn wie ik ben. Het is goed zo, ik heb er vrede mee. Ik ben me er van bewust dat ik een handleiding heb al ben ik dat soms zelf even kwijt. Toch is het fijn dat ik er zelf meer zicht in heb gekregen. Ze zeggen erkenning is de eerste stap naar acceptatie, dat is voor dit niet anders.

Mijn adoptie heeft zeker ook positieve kanten. Ik heb prachtige kansen gekregen hier in Nederland. En juist doordat ik heb ervaren dat het leven best wel zwaar kan zijn, heb ik meer waardering gekregen voor dingen waarmee ik me rijk reken: een lieve familie, een geduldige lieve man en een prachtige dochter! Mijn contact met mijn ouders is verbeterd, nadat het een tijd minder goed is geweest. Zeker sinds onze dochter er is zijn we hechter dan ooit tevoren. Ik heb het getroffen met hen.

Al mijn verdriet en strubbelingen lijken te zijn terug te voeren op 1 essentiële vraag: heb ik bestaansrecht? Het gebrek aan zelfwaardering waardoor ik geen enkele opleiding heb afgemaakt of baan heb volgehouden.
Het persoonlijk aantrekken van afwijzingen op werk en sociaal gebied waardoor ik het nogal eens moeilijk maak voor mezelf. Het over mijn grenzen laten gaan uit angst om niet meer gewenst te zijn en anderen te verliezen. Het heeft allemaal daarmee te maken. Gelukkig weten de meeste mensen die er voor mij toe doen hoe ik in elkaar steek en hebben daar begrip voor. Ooit zei iemand tegen mij: Sharon, je moet dit nooit vergeten: “Het feit dat je leeft, geeft je het recht om te bestaan”.
Die uitspraak heb ik altijd onthouden en ik denk er nog vaak aan terug. Als ik er niet had moeten zijn, dan was ik hier al niet meer geweest. Dus ja, ik mag er zijn, met alles wat er bij me hoort

Tekst: Inge van Meurs Fotografie: Ton Sondag