Ik voel me anders. Mijn drie broers zijn close met elkaar en doen graag dingen samen. Ik doe graag alles zelf, ik wil het alleen doen. Soms heb ik het gevoel dat ik er niet bij hoor. Ik zit ook vaak alleen op mijn kamer. Niet omdat ik me gekwetst voel, maar omdat ik daar alle rust heb. Op school vind ik dat ook moeilijk; al die drukte en kinderen die domme dingen roepen. Soms zijn dat te veel prikkels en moet ik gewoon even slapen wanneer ik thuis kom.

Ik merk wel dat mijn adoptie steeds meer een ding wordt. Laatst nog toen ik op kamp ging dacht ik; ‘dan zien ze me straks met mijn ouders met een andere kleur en dan krijg ik weer vragen.’ De laatste tijd vind ik het vervelend om antwoord te geven op die vragen. Ik wil gewoon heel graag net als ieder ander kind zijn. Ik ben bang dat mensen het niet begrijpen of het raar vinden. Zelf vind ik het heel normaal. Ik was heel jong toen ik werd geadopteerd, dus ik ken mijn ouders vanaf het eerste moment. Ik ben gewoon opgegroeid met twee hele lieve ouders. Ik probeer al die vragen vaak te ontwijken. Ik vertel nooit waar ik vandaan kom. Als ik vertel over Guatemala krijg ik van die domme reacties omdat mensen niet weten waar het ligt. Soms lieg ik er ook over. Mensen vragen vaak of ik uit Indonesië kom vanwege mijn uiterlijk. Dan zeg ik ja en ben ik ervan af. Ik vind het ook gewoon privé allemaal.

Ik voel me anders.

Ik ben niet zo vaak bezig met mijn afkomst. Meer met het dagelijks leven. Ik heb soms ruzie met een van mijn broers. Ik denk dat dit vaker is dan de ruzies die broers normaal gesproken hebben. We zijn anders, hoewel ik het bijvoorbeeld echt leuk vind dat hij een heel eigen kledingstijl heeft. En hij helpt me ook bij het zoeken van kleding online. Ik hou van mijn broers, maar het voelt ook ongemakkelijk soms. Ik sta ook apart van iedereen. Het is moeilijk te beschrijven.

Ik praat daar eigenlijk niet over buiten de familie. Dat is een bewuste keuze omdat ik het gevaarlijk vind. Als ik dan ruzie met diegene krijg vertelt die het misschien wel door. Daar ben ik sowieso bang voor, dus daarom hou ik dingen liever voor mezelf. Er is wel een orthopedagoog die mij al heel lang kent. Met haar praat ik weleens over dingen, maar ook daar ga ik niet te diep in op alles. Er zijn ook leuke dingen hoor. Ik heb veel lol met een van mijn broers waar ik altijd grappen mee maak. Dan blijf ik bijvoorbeeld een hele autorit non-stop tegen hem aanpraten en moet ik erg lachen om zijn reactie. Mijn leven is een beetje als een achtbaan; het gaat op en neer. Ik kan me heel gelukkig voelen maar het kan zomaar zijn dat het onverwachts helemaal omlaag gaat.

Wat me dan helpt is luisteren naar muziek of kickboksen. Daar kan ik wel veel in kwijt. Misschien wil ik daar later ook wat mee gaan doen; een kickboksschool opzetten bijvoorbeeld. Maar dan wel met allemaal nieuwe dingen erbij. Ik wil niet iets gewoons doen zoals een kantoorbaan. Liever iets wat al bestaat, maar daar dan iets nieuws aan toevoegen. Bijvoorbeeld kapper worden, maar dat ik dan hele gave haarstijlen kan maken. Iets waar ik bekend mee kan worden. Dat lijkt me leuk, bekend worden.

Ja, dan ben ik ook anders dan anderen. Maar dan wel met iets leuks waar ik zelf voor heb gekozen.

Tekst: Kim van Schie Fotografie: Ton Sondag