In 1961 ben ik geboren te moederheil te Breda. In 1963 werd ik pas geadopteerd en 2 maanden later kwam er nog een adoptie-broertje met zware astma bij. Mijn eerst jeugd herinneringen zijn warm en staan symbool voor mijn leukste tijd met mijn broertje. Maar al snel werden de scheurtjes zichtbaar. Bij frustratie werd ik extreem boos. In mijn slaap sloeg ik van me af als mijn ouders me welterusten kwamen zeggen. Elke avond voor het slapen gaan stelde ik mijn knuffels op met een geweer van lego in de aanslag om ons te verdedigen.

Het gezin waar ik opgroeide staat aan de basis van mijn geloof dat ik niets waard ben. De steeds herhaalde vergelijking met mijn broertje dat hij het goed deed en ik niet. De frustratie die dat voor mij teweegbracht uitte zich in totale woede- wat dan weer een bevestiging werd voor mijn ouders. En zo was de cirkel rond. Ik geloof dat hier onmacht en het totale gebrek aan kennis van mijn ouders over hechtingsproblemen, zeker een grote rol hebben gespeeld.

Ondanks het gebrek aan kennis zijn ze er wel in geslaagd om mij, door mij structureel regels op te leggen, een geweten en normen en waarden te laten ontwikkelen. Het ontbreken van een handleiding over mijzelf heeft mij mijn hele leven gevangen gehouden. Ik ben zelf mijn grootste tegenstander. De verkeerde partner keuze is daar een typerend voorbeeld van met alle gevolgen van dien. De zoektocht naar kennis over mijzelf is een 40 jaar lange reis geworden totdat ik Inge tegen kwam en zij mij een richting wees.

2 jaar schematherapie en emotieregulatie training gaven mij tools om mijn handelen te verbeteren en hebben me doen beseffen dat ik echt blijvend beschadigd ben. Bij elke afwijzing balanceer ik op een rand van verlammende aanvalsdrift en energie-slurpende acceptatie. Mijn leven. Dat vind ik moeilijk maar tijd zal hier een rol in spelen. Mijn lijden is ook mijn kracht geworden. De manier waarop ik kijk en verbindingen leg, maken mijn foto’s wat ze zijn: weergaven van puurheid en de perfectie van het onvolmaakte.

Mijn fotografie is merendeel zwart wit en zo heb ik ook heel lang gedacht en de wereld gezien, zonder enige tussenweg. Door de verhalen in dit project ben ik me bewust geworden van nuances en de kleur die deze met zich mee brengen. Een nieuw en fascinerend gebeuren. De reis duurt voort.

Tekst: Inge van Meurs  Fotografie: Ton Sondag